Letterlijk luidt
de passage in de begrotingsstukken: ‘Het college wil het tijdelijke karakter
van de bijstand als vangnetfunctie in de uitvoering meer benadrukken. In 2014
wordt in kaart gebracht of, en zo ja, voor welke klanten de bijstand tijdelijk
kan worden toegekend op basis van een inschatting vooraf van de maximale
uitkeringsduur’.
Het is
onmiddellijk duidelijk dat dit in strijd is met de huidige wet, maar er bestaat
een kans dat de staatssecretaris van sociale zaken Amsterdam bijvoorbeeld via
een Algemene Maatregel van Bestuur de mogelijkheid geeft als gemeente
aangewezen te worden waar uitzonderingen gelden.
De pilot die Van
Es in Amsterdam wil is belangrijk, omdat zij een flinke vinger in de pap heeft
bij het tot stand komen van de nieuwe participatiewet, die de huidige bijstand,
Wajong en WSW moet gaan vervangen en die op 1 januari 2015 moet worden
ingevoerd. In het kader van het sociaal akkoord is in de Stichting van de
Arbeid de zogenaamde werkkamer opgericht, waar vakbonden en werkgevers met de
Vereniging van Nederlandse Gemeenten tot een akkoord hopen te komen over
inrichting en uitvoering van de nieuwe participatiewet. Nu bestaan er grote
belangentegenstellingen tussen de genoemde drie partijen, die allemaal een
grote invloed willen in de uitvoering. Wethouder Andree van Es is voorzitter
geworden van deze werkkamer.
De
staatssecretaris heeft in het verleden ook al laten blijken, wel gecharmeerd te
zijn van een tijdelijke bijstand en daarna zoek je het maar uit. In Nederland bestaat sowieso een sterke lobby
voor het invoeren van het Amerikaanse systeem in de bijstand. Je kunt in je
leven maar voor 5 jaar bijstand ontvangen, en voor de rest ga je maar naar de
voedselbank of wordt een systeem van voedselbonnen ingevoerd. Zie daarvoor het bericht van 4 augustus, waar ook de opvattingen van wethouder Van Es worden weergegeven.Het is duidelijk dat er een sterke sociaal-democratische lobby bestaat die in de nieuwe Participatiewet het principe van de tijdelijkheid in wil voeren. Wat dit betreft lijkt er bij sommige gemeenten ook een koerswending op komst. Men wil geen langdurige reintegratietrajecten meer, van een jaar of langer, waar mensen met behoud van uitkering = dwangarbeid werken. Dergelijke trajecten leiden nauwelijks tot uitstroom en veel protesten en onderzoek van Jessie Koen van de Universiteit van Amsterdam bij de DWI zou uitwijzen, dat alleen kortdurende trajecten werken en effectiever zijn. Ook de gedachtegang van de gemeenten, dat ze besparingen op de bijstand kunnen doorvoeren door de inzet van langdurig werklozen bijvoorbeeld in de tuinbouw en de bezuinigingen kunnen opvangen door de inzet van dwangarbeiders of toegenomen participatie van de bevolking lijkt een illusie. Experimenten van de wethouder van Rotterdam, Marco Florijn zijn in dat opzicht op niets uitgedraaid. Men focust nu op kortdurende motivatietrajecten in combinatie met een tijdelijke bijstand waar de kersverse werklozen gebrainwashed moeten worden om zich werkend met de ellebogen als de ware neoliberale concurrent om de schaarse arbeidsplaatsen te gedragen. Bezuinigingen wil men nu binnenhalen door de bijstand, die straks ook gaat gelden voor veel mensen die nu nog in de Wajong zitten, nog veel strenger te maken dan nu en de toegang tot het laatste vangnet verder te beperken. Op deze wijze hoopt men ook de druk op de werklozen op te voeren om maar ieder rot baantje te accepteren zonder te kijken naar de arbeidsomstandigheden en voorwaarden.
Voor meer
informatie: Bijstandsbond
020-6898806
info@bijstandsbond.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten